1
Дрыжаць азёраў ледзяныя вейкі,
Пралескамі прашыты край лясны.
На рыштаваннях дзён
Майстры вясны!
Цягнік зімы павёз вузкакалейкай
Сьнягі на поўнач,
Рушыўшы рыўком...
Прабіта неба першым жаўруком.
I трутні ажываюць... Павукі...
Ну што ж: прырода...
Гэты факт ня новы.
Шыбуй, вясна! Няхай твае палкі
Зялёны сьцяг вядзе на заваёвы.
Дай полю – колас,
Песьню – салаўю,
Каб лес шумеў лістотай, луг – травою...
Шчыруй, вясна! Няхай жыве жывое!
Я ўсё жывое радасна люблю.
Гайдай, вясна,
Гадоў імклівых лодкі,
Качай грамы бухматыя ў траве!..
Хай горкі дым,
Айчыны дым салодкі
Над знойдзеным і страчаным плыве.
2
Плыві, плыві, Айчыны дым салодкі...
Паводка ачышчае лік зямлі –
I па рацэ праносяцца з паводкай
Сухія дрэвы, мёртвыя камлі.
Над крыгаломам
Сталі круталоба
Нязломныя бэтонныя масты...
Жалоба страт – кароткая жалоба.
Майстры вясны – вясёлыя майстры.
Ах, як яны сьмяюцца белазуба,
Вады і ветру вольныя сыны;
Прабіў іх час! – і гэты час яны
Не аддадуць
на страту і на згубу.
Яны ідуць
Калона за калонай,
Работнікі вясны і ўладары,
Аратыя,
Паэты,
Змагары,
Людской красы і моцы чэмпіёны.
Мне па нутру
крутыя іх натуры,
Густы блакіт, замешаны ў вачох.
На іх рукох
Забранзавела скура,
На іх руках
Пляцоўкі Байканура,
Краіна ўся –
ад Буга да Амура –
На чэсных іх, мазолістых рукох.
Я веру ім.
Вітаю іх кагорты,
Раўняю крок да іхняе хады...
Напоўнены вясною іх аорты!
Яны ідуць – і ведаюць, куды...
|
|
