Viarnucca ŭ malenstva pry homanie dnia –
I ŭspomnić, jak śsiekčy na drevie hałinu:
Była siarod inšych hulniaŭ
Hulnia
Dražnić staruju Kułinu.
– Kułina, Kułina, chto tvaja matka?
– Kułinina matka – spadnica ŭ łatkach.
– A chto, Kułina, tvaja śviakroŭ?
– Kułinie śviakroŭ – łichaja kroŭ.
– Kułina, Kułina, a chto tvoj muž?
– Kułinin muž – stary kapialuš.
– Kułina, Kułina, a chto tvaje dzieci?
– Kułininy dzieci – paloŭki ŭ kleci.
Niadaŭna było... A prajšłi, prapłyłi
Hady maje rankami rosnymi...
Dziacinstva nia viedaje žalu, kałi
Nia pomniać spahady darosłyja.
«Viadźmarka!..» –
i rohat lacieŭ nad taboj,
Dziacinstva majo!..
Praz ajer i małinu –
Harotaj svajoj, basatoj, hałyćboj –
Ciabie dahaniała Kułina.
Zabłytvała nohi ŭ travie la biaroz,
Znoŭ biehła, matlajučy torbaju sačyka...
Nichto nie daruje nam kryŭdy i śloz –
Adpłacicca ŭsio i adpłačacca.
Niaŭmysnuju kryŭdu hrachom nie łiču...
I ŭsio ž –
jak damoŭ pryviaduć kalainy –
Chavajučy vočy, niaŭkludna maŭču,
Sustreŭšy staruju Kułinu.
Jana ŭžo daŭno mianie nie paznaje...
Ale, byccam pamiaci lutaja spadčyna,
Mnie čujecca skrohatny hołas jaje:
«Adpłacicca ŭsio i adpłačacca!»
Spytaju:
«Kułina, jakaja vina
Maja prad taboju?!.»
Adkaz nie pačuju...
Za što ž tady ŭśled mnie ŭsio šepča jana
Dražniłaŭku tuju,
Dražniłaŭku tuju?..
Žyćcia pałavina... Žyćcia pałavina...
Staraja Kułina... Staraja Kułina...
|
|
