Сьмяротная страта
|
1 сакавіка 1884 г.
|
400 Ігнату Грынявіцкаму, які сваім выбухам адпомсьціў Аляксандру ІІ за 1863 год
Карэта цара выязджае. (Гэткі на колах гадзючнік!) У канале Кацьчыным воды Да блізкага мора бягуць. Вось бомба. Хай з падлы сьмярдзючай, Хай зь яго, ката народаў, Ката маёй Беларусі Зараз шматкі палятуць. Выбух. Той здох. Але І яго сьмерч асколкаў нізрынуў, Вось нясуць... Вось колюць... Пытаньні... Гэта каб іншых гнаць. Не, ён ім ня скажа, хто ён, «Ігнась Грынявіцкі» – ня кіне, Гонару многа ім, гноям, Па імю, па бацьку, па прозьвішчу, Гонару многа ім, шлюхам, Сыноў Беларусі знаць. З апошніх згасаючых сілаў (Пытаньні... Пытаньні... Пытаньні...) Ён лепш успомніць пра тое, За што ён ішоў на замах. Успомніць Бабруйшчыну мілую, Майскую стужку Бярозы, Дняпро на райскім сьвітаньні, Белыя сьвіткі ў лугах. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ І ў яго галаву адрэзалі, І ў сасуд са сьпіртам паклалі. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ Спрэс трэсьлі усіх на допытах: «Хто гэта?! Хто гэта?! Хто гэта?!» Але галава маўчала... І людзі, вядома ж, маўчалі... Адзін толькі выдаў, паскуднік, І з тым перайшоў у нішто. І сяброў ягоных павесілі. Быў ранак сонечна-чысты. А ноччу, як разьвітаньне, Калі іх везьлі хаваць – У сінім небе начным, Сінім, як сьпірт празрысты, Ўсплыла чырвонага месяца Адсечаная галава.
|
|