Позьняю ноччу зь бясьсілымі зорамі стылымі,
Калі ў глыбокіх дварах паміраюць вятры, –
Сеў на вакно чалавек з кажановымі крыламі,
Месяц і зоры гусьцеючым ценем закрыў.
Складваў і знову выпростваў ён крылы маўклівыя,
Зь іх вандраваньняў міжзорных счышчаючы пыл.
Крылы як веер былі, як паніклыя косы алівы,
І як пагаслых ад стомы камет пацьмянелых снапы.
– Хто ты? – спытаў у яго.
– А нашто табе ведаць аб гэтым?
– Што ты?
– Я кветка і зорка. Пагоня і бег.
– Зараз адкуль?
– Я... забыўся на тыя планеты.
Дзе абпякаў мае крылы агонь, дзе завейваў іх сьнег.
– Што ты пабачыў?
– Тупых катаклізмаў раскаты,
Зло і пяшчоту, пажар і спакойны заліў. –
Ўсё гэта можна пабачыць на гэтай праклятай,
На блаславёнай, на сонечна-змрочнай зямлі.
– Што ты запомніў найбольш?
– Ледзяныя абшары свабоды,
Дзе сумнявацца даводзіцца ў сэнсе самога быцьця,
І каля Альфы Цэнтаўры грыбы вадародныя,
А ў Магеланавай Хмары няпэўныя іскры жыцьця.
Ёсьць там планета, што Антызямлёй называюць,
Чорная прорва за ёю. І там, у здрадлівай імгле,
На двайніка твайго вораг з кінжалам чакае,
І з антыкуляй, што дрэмле у антыствале.
– Дэман мой, што ж не сабраў ты апошнія сілы,
Каб двайніку сьніліся вершы, каханьне, спакой?
– Але ж цябе на зямлі гэтай, дружа, таксама забілі
Слабай жаночай рукою, каханай рукой.
– Дух дасканалы занадта, ўсю горыч ты зьведаў.
Што ж уратуе жыцьцё? Ратуй мяне, дружа, або
Вырві зь мяне ледзяную самоту ўсяведаньня,
Дай мне няведаньне простых і простых любоў.
Ўсё асьляпленьне каханьня, эльбрусы яго і галгофы,
Люд, што гібее ў агні, сэрца, што гіне ў агні, –
На іх, вазьмі іх сабе разам з гэтымі строфамі,
Што разумеюць усё і нічога ня могуць зьмяніць.
У чалавека ўначы ўсьміхнуліся змрочныя вочы:
– Просіш аб чым? Пагасіць твой апошні маяк?
Хлусіш нашто? Ты ж ня хочаш збавеньня, ня хочаш.
Лепшаю песьняй тваёй стала пакута твая.
Мужна ў цемру глядзі і трызьні аб вечнай радзіме,
Трызьні аб шары зямным і пакутвай далей і далей,
Пакуль ня згасла зямля, пакуль чыстае неба ад дыму.
І пакуль гібель твая дрэмле ў нейчым ствале.
|
|
