Іграюць сурмы баявыя,
Віхор разносе іхні звон, –
I песьні дзіўныя такія
Ад іх лятуць да ўсіх старон.
Аб славе цуднай граюць сурмы,
Аб шчасьці люду усяго;
Завуць змагаць няволі штурмы,
Завуць... ой, многа да чаго!..
Дый дарма звоняць сурмы гулка,
Народ абманены прыціх, –
Той сьпіць, той ходзе без прытулка,
А жаль і роспач ува ўсіх.
Мучыцель толькі рад, снуецца,
Як шакал дзікі па трупах, –
З ахвяр сваіх ваўком сьмяецца,
З ахвяр, што мруць у ланцугах.
I відзець страшна ў путах сілу,
Людскі ўвесь з жалю енк і плач,
Аж хоць кладзіся у магілу
I сьвету гэтага ня бач.
I ходзіш так, як пагарэлы,
I хочаш людзям скаргі слаць,
Азвацца крыкам на сьвет цэлы:
Дзе праўды, волі дзе шукаць?!
А сурмы граюць баявыя,
Віхор разносе іхні звон, –
I песьні дзіўныя такія
Ад іх лятуць да ўсіх старон.
30.III.1906
|
|
