Размова зь яшчаркай на прыдарожнай крушні
|
Сястра мая, шэрая яшчарка, ня бойся маёй далані, я брат тваіх вымерлых прашчураў, а больш я ня маю радні. Я неба ня прагну высокага, сястра, я люблю спачываць на ўскраіне поля шырокага і песьню пра волю сьпяваць. Люблю я згадаць пра мінуўшчыну: жытнёвыя мэндлікі ў рад, гліняны спарыш з хлебнай гушчаю, і пожня, і сьлёзы, як град, пажары, грымоты і печышчы, і побач з ральлёю – дзірван, і сымбаль крывіцкае вечнасьці – амшэлы жвіровы курган. I памяці гэткай, о шэрая, ніколі ня збыцца мне, не! Жыву я зь вялікаю вераю на круглым маім валуне.
|
|