Жанчынай надкушаны яблык, з асеньняга саду лісток, пад вішняй самотныя граблі і сьмецьцем забіты рышток. I ў гліне сьляды басаногай, і дождж, цалавальнік сьлядоў. I вочы каровы бязрогай, і бездань пражытых гадоў. Ды толькі мне зь вечнай самотай шкада не дзіцячай пары, а гэных лістоў з пазалотай на ціхім крывіцкім двары. Глянь: там, дзе прастор верасьнёўскі, і тут, дзе зьбянтэжаны я, дымяцца кастроў пахітоскі і пахне марозам ряльля.
|
|