У рыдване каціцца прывідам з красавіка ў лістапад і за пяшчанай дзікай відмаю апошні раз зірнуць назад, і на шляху, дзе ліст асінавы гніе зь бярозавым лістом, згубіць сьлязу пад крык: «гэй, сівыя!» ды моцна вытнуць пугаўём; і пакідаць адзаду бездараж, і дрэнь падзей, і думак бруд, з адной душою нержавеючай перабіраць з груда на груд. Між траваў, там, сярод шматколерных, дзе высах скрыпень-фараон, хай ля бярозавай расколіны мяне засьпее дзіўны сон.
|
|