Як я люблю, зямля, тваю аздобу, што прарастае ў травах і лясах, дубоў малых упартую худобу, пад бокам шышку ў сініх верасах, на курганах і купінах брушніцы, багульніку суседзтва і чмялёў, ружовы скрыпень, жамяру кастрыцы, асеньні дым і вечны сум палёў. Люблю шукаць гармонію ў лістоце асіны дрогкай, у калючках ёлкі, сасны крывой, што вырасла ў балоце, люблю кустоў зялёныя суполкі... Бо, як сказаў паэт, навошта колас, калі ня ў модзе сіні васілёк? Я за цябе, зямля, ўздымаю голас, і для цябе я свой цягну вазок.
|
|