Мой бог даўно мяне пакікуў,
адрокся д’ябал назаўжды,
і валасоў маіх мякіну
ня мыюць жоўтыя дажджы.
I сябра, славаю абраны,
плюгавым стаў і зьнік з вачэй,
і я нічый цяпер падданы,
і мне цяпер крыху лягчэй.
Назад вярнуўшыся ў цянёты
імхоў, ядлоўцу і расы,
я п’ю з чмяліных тонкіх сотаў
за грэх жаночае красы.
|
|
