Сайку белага хлеба ем з табой сухама, ты дзяўчына што трэба, ты ўсё робіш сама. Колькі марыў я, люба, пра такую, як ты; колькі лаяўся груба, нарабіўшы лухты; колькі выхадзіў шляхам, дзе адна гавыла, дзе распалася прахам не адна галава. Ах, дзяўчыначка-ліха! Ах, дзяўчына-краса! Ты любі мяне ціха, як зямельку раса, Ты любі асьцярожна, асьцярожна жартуй, на травіцы мурожнай ты мяне намалюй.
|
|