Вітамінныя хлопчыкі дбаюць пра ўласнае цела,
мінэральную п’юць і ня паляць зусім цыгарэт.
Ім яшчэ па-сапраўднаму ў гэтым жыцьці
не балела,
ім яшчэ не карцела аднойчы пайсьці
ў іншасьвет.
I таму яны сёньня тусуюцца ў белай альтанцы,
дзе патроху пляткараць увогуле і ні аб чым,
прагназуючы прышласьць, тасуточы ўласныя
шанцы,
і блефуючы роспачна-доўга пад небам начным.
Хай жывуць вітамінныя хлопчыкі мірна і ціха,
так жывуць, каб ня ведаць пра божы і д’яблаў
прысуд,
ну, а мы, стырнавыя, мы будзем змагацца,
як дыхаць.
Нам аддзячаць пасьля апалёгіяй нашых пакут.
23.IV.1990.
|
|
