Стамілася, ледзьве што дыхае цела, і штосьці рыпяць пазванкі і суставы. Вось клапан усхліпнуў і сэрца замлела ўсяго на трынаццатым кубачку кавы. Пусты, як патэльня, пакой, дзе шпалеры у цемры блішчаць фасфарычным сьвятлом, дзе сумныя ложкі, шалёныя дзьверы, дзе ўсё, што ні знойдзеш, ёсьць мэталалом. Згарэў калярыфэр. За шыбаю – мінус. Пад коўдрай казённай таксама ня ў кайф. Заснуць бы, забыцца хоць пастай «калінас», і з Богам праклясьці паршывае «лайф». I ўсё ж я шапчу сабе: «Нельга, зямеля. Вось трошку пацерпіш, а там – на прастор. Там зноў будзе воля, сяброўкі ў фатэлях, і ты сярод іх, нібы той Чарнамор. Зноў будуць размовы, напой, цыгарэты, і будзе спакойна, і будзеш ты жыць...» Ды сёньня хачу я з адчаем камэты у трыццаць няпоўных усё завяршыць!
14.IX.1990.
|
|