Блукаю і блудадзею са словам – яно маё. Яно мне дорыць надзею, яно мне жонкаю ё. Са словам іду я ўпрочкі на месяц, на год, на два. I мала мне цёмвай ночкі, і што ж мне, што СО2. Са словам я аўтаномны: бадзяюся і буджу заспаных зьвяроў і гномаў, дыктатара і раджу. Ах, слова! Адзіны сябра, з табой у зьвязцы іду скрозь логвы чырвоных фабрык, скрозь мёртвую рэк ваду. Мы дойдаем з табой – да славы альбо да згубы – няхай! Ты сіла, закон і права, і пекла маё, і рай.
|
|