Ранішнія кантамінацыі зь пераўвасабленьнем на фоне сонца і дажджу
|
Калі, зубоў прарваўшы белую ахову, язык мой схопіць кроплю ранішняй расы зь пялёсткаў толькі што расквітлай ружы – о! гэта будзе момант пранізьлівае радасьці, калі клінок шурпаты языка ўвап’ецца ў сэрца самае бутона. О, космас! Неўнікнёнасьці тваёй я прагну, я – той чмель, якому трэба многа, многа кветак, зь якіх бы ён мог браць пылок, яго ператвараючы ў мёд вечнасьці. Вось я, але хто ты, чыя так сьмела раніцай расістай сьпее кветка? I для чаго, раскошная надзіва, і ўвечары, і ўраньні спакушае аблокі, набрынялыя дажджом? А можа, так і трэба? I хай ад жарсьці пекліцца душа. Няхай яна, застаўшыся у зрэбным, у рызманах і босая, адна, але няхай яна, як духам хлебным, напоўніць вольным духам Перуна маіх касьцей сырыя пустакі. Што ж, я такі: ад самае калыскі, яшчэ не распазнаўшы белы сьвет і ў ім сябе, я стаў падоўгу доўга заглядацца на кроплю чыстай ранішняй расы, якая распадаецца паволі ў асмужаным трохкутніку ядлоўца. Яшчэ гады мне падказалі слоўда таемнае і моцнае, зь якім я мог у сьвет ісьці, нязнаны й дзёрзкі, але абавязаўшыся вярнуцца аднойчы ўраньні ў росныя лугі. Таемнае мне слова нагудзелі чмялі і пчолы, восвы, а яшчэ (была тады, здаецца, што нядзеля) і сонны вожык на сырой жарсьцьве. Я спазнаваў прыроды элемэнты, адрозьніваць вучыўся верасы ад чабароў і мяккай дзеразы. Я гаварыў ім столькі камплімэнтаў – расьлінам і зьвярам без выключэньня. I ўсё гэта за кропельку расы, за права сузіраць яе штодня. Радня мяне шукальнікам назвала за вечныя бадзяньні і за ўпартасьць. Ня ведала яна, што мая вартасьць – быць братам яшчарцы, шаптацца з воўчым лыкам, на крык знаёмы адзывацца крыкам сярод начы, калі гудуць хрушчы, зьнішчаючы спакойна хларафіл; любіць і матылёў, і дразафіл; любіць спачатку дождж, а потым – сонца, калі яно гуляе ў кроплях спрытна і зайчыкаў пускае на казюрак, і сьлепіць вочы сонным кажанам; любіць расу вячэрнюю на сконе дня доўгага, калі з балотаў цягне халадком; любіць прыроды чын і беззаконьне, любіць, калі раптоўна град-і-гром... Калі, зубоў прарваўшы белую ахову, язык мой схопіць кроплю ранішняй расы так далікатна, што не здрыганецца ружовы гіяцынт, – тады паўстане з трохкутнае прасторы новы дзень.
|
|