РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Славамір Адамовіч
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Ранішнія кантамінацыі зь пераўвасабленьнем на фоне сонца і дажджу
Калі, зубоў прарваўшы белую ахову,
язык мой схопіць кроплю ранішняй расы
зь пялёсткаў толькі што расквітлай ружы –
о! гэта будзе момант пранізьлівае радасьці,
калі клінок шурпаты языка
ўвап’ецца ў сэрца самае бутона.
О, космас! Неўнікнёнасьці тваёй
я прагну, я – той чмель,
якому трэба многа, многа кветак,
зь якіх бы ён мог браць пылок,
яго ператвараючы ў мёд вечнасьці.
Вось я, але хто ты,
чыя так сьмела раніцай расістай
сьпее кветка? I для чаго,
раскошная надзіва,
і ўвечары, і ўраньні спакушае
аблокі, набрынялыя дажджом?
А можа, так і трэба?
I хай ад жарсьці пекліцца душа.
Няхай яна, застаўшыся у зрэбным,
у рызманах і босая, адна,
але няхай яна, як духам хлебным,
напоўніць вольным духам Перуна
маіх касьцей сырыя пустакі.
Што ж, я такі:
ад самае калыскі, яшчэ не распазнаўшы белы сьвет
і ў ім сябе, я стаў падоўгу доўга заглядацца
на кроплю чыстай ранішняй расы,
якая распадаецца паволі
ў асмужаным трохкутніку ядлоўца.
Яшчэ гады мне падказалі слоўда
таемнае і моцнае, зь якім
я мог у сьвет ісьці, нязнаны й дзёрзкі,
але абавязаўшыся вярнуцца
аднойчы ўраньні ў росныя лугі.
Таемнае мне слова нагудзелі
чмялі і пчолы, восвы, а яшчэ
(была тады, здаецца, што нядзеля)
і сонны вожык на сырой жарсьцьве.
Я спазнаваў прыроды элемэнты,
адрозьніваць вучыўся верасы
ад чабароў і мяккай дзеразы.
Я гаварыў ім столькі камплімэнтаў –
расьлінам і зьвярам без выключэньня.
I ўсё гэта за кропельку расы,
за права сузіраць яе штодня.
Радня
мяне шукальнікам назвала
за вечныя бадзяньні і за ўпартасьць.
Ня ведала яна, што мая вартасьць –
быць братам яшчарцы, шаптацца з воўчым
лыкам,
на крык знаёмы адзывацца крыкам
сярод начы, калі гудуць хрушчы,
зьнішчаючы
                          спакойна
                                                  хларафіл;
любіць і матылёў, і дразафіл;
любіць спачатку дождж, а потым – сонца,
калі яно гуляе ў кроплях спрытна
і зайчыкаў пускае на казюрак,
і сьлепіць вочы сонным кажанам;
любіць расу вячэрнюю на сконе
дня доўгага,
калі з балотаў цягне халадком;
любіць прыроды чын і беззаконьне,
любіць, калі раптоўна град-і-гром...
 
Калі, зубоў прарваўшы белую ахову,
язык мой схопіць кроплю ранішняй расы
так далікатна, што не здрыганецца
ружовы гіяцынт, – тады паўстане
з трохкутнае прасторы новы дзень.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.