Ізноў кастрычнік. Час пасадкі дрэваў. На саджанцах раса дрыжыць, а ты, ты ўспамінаеш падарожжа ў Крэва, значэньня стратэгічнага масты, любімы шлягер, інтэрнат, свабоду, турму, сабак, іржавыя драты, супраціўленьне мужных, слабых згоду, неадэкватнасьць зла і дабраты; ты ўспамінаеш, як заходзіць сонца, як на цэнтрал навальваецца змрок, як з вымені каровінага ў донца струменем б’е антысухотны сок. Ах, памаць, памяць! Файная ўласьцівасьць, яна табе ня дасьць асатанець, яна сілкуе годнасьць і гідлівасьць да усяго, што западло цярпець. Ты ўспамінаеш, як цьвітуць вяргіні, як лес шуміць, як асядае пыл на жыта прыдарожнае, як гіне блакітны чмель у белай конскай грыве, як баба ў лазьні свой шаруе тыл; ты ўспамінаеш, як шманалі «хату», як ты ня стаў з рукамі на сьцяну, як дапамог твайму блатному «брату» жывот ускрыць, прачнуўшыся ад сну.
|
|