Яна гэта робіць з жарсьцю белай арыйскай жанчыны, калі цьвітуць гіяцынты, калі выпадае сьнег, так, што ў варожай крыві стынуць эрытрацыты, і ў сьлёзы ператвараецца нахабны чужацкі сьмех. Яна эаходзіць у храмы акупаванай Краіны, дзеліць хлеб насычэньня і прыгубляе кагор за вольнае перамяшчэньне, за сонца зь вяршыняў гор. Яна заходзіць у храмы, убраныя ў золата восені, кладзе на камені капішчаў сьвяты крывіцкі агонь і просіць эа нашы правіны, у нашага просіць Бога, маленькую ўзьняўшы далонь.
|
|