Дрэвы мае вырасьлі хвойныя, зялёныя, з хаты мяне вынесьлі – ў неба пазіраў вочы мае плакалі – сьлёзачкі салёныя, ручкі мяне краталі, каб не паміраў. Не рабіў вялікага – лаяўся для вечнасьці словамі на літару маленечкую «бэ», я, паэт мясцовай беларускай нацменшасьці з пашпартам сіненькім рэспублічкі эРБэ.
26.XII.1997.
|
|