Ź niespakojem dumki rojem
Vierciacca ŭ dušy,
Na śviet Božy, śviet pryhožy
Rvieśsia ŭvieś z hłušy.
Za vyś horaŭ, za ćmu boraŭ,
Tam za rečki šum
Mknuŭ by ptuškaj-viesiałuškaj
Za palotam dum.
Serca bjecca, k žyćciu rviecca,
K niejkim śvietłym snam;
Hej ty, hora! skora ž, skora
Ciabie ŭ brak ja zdam?
K dołi, k vołi, het, pa połi,
Jak leŭ, pabiahu;
Spaci, ždaci ŭ kurnaj chacie
Ŭžo bolš nie mahu.
Śviet viałiki, pieśni, kryki
Mknuć z usich staron;
Zvonić štości, – k słavie ŭ hości
Kłiča hety zvon.
Iduć ludzi, ŭ kryvi hrudzi,
Pachodni ŭ rukach,
Niama nočaŭ, žaram vočy
Źziajuć, ažna strach!
Sa snu budziać, dušu cudziać
Nadziejaj staroj,
Uźnimajuć, zazyvajuć,
Hej, na niejki boj!
Dumki chodziać, čymści zvodziać,
Tym, što dolu daść...
Zhinie hora i śloz mora, –
Nie viečna napaść!
Pakiruju dumki ŭ tuju
Staronku svaje,
Skul z praśvietam mnie pryvietam
Praŭda zapiaje.
Dalej, vyšaj pamknu, hej ža:
Ŭžo prałožan śled;
Trudna, maci, ŭ kurnaj chacie, –
Palatu u śviet!
[1905–1907]
|
|
