Радуйся, муж, целу! Вось яно, загарэлае, перамяшчаецца важна ааміж асфальтам і небам, дожджык яго палівае, сонейка сушыць і вецер, рукі ўскідвае цела, паказваючы падпашкі, ножкамі кратае цела, а ў целе, як вінчык у пляшцы, булькае кроў і лімфа, і ёкае селязёнка, цела робіцца піфіяй, цела сьмяецца звонка, лаўрамі пахне цела, кавуном і сьпелым сланэчнікам: падыдзі да цела з далёкім прыцэлам, скінь зь цела жаданьняў заплечнікі... Радуйся целу беламу! Радуйся загарэламу! Радуйся целу наструненаму! Расслабленаму! Нясьмеламу! Радуйся целу здароваму: не прымушай худзець яго, галіць на ножках валосікі, а вусны псаваць памадай. Радуйся целу чыстаму: цела – як белая гліна, як шаты дуба вячыстага, як ліпеньская маліна. Побач зь целам прыгожым спакойна і ціха робіцца, ня будзь жа да цела варожы, не заклікай горбіцца. У целе жывуць прагнасьці, дух і жаданьне свабоды. Цела – крыніца радасьці і жыцьцядайных водаў. Слаўлю я цела: вось яно перамяшчаецца з гонарам, рук пара і пара ног, галава і тулава з органамі. На целе станік і майтачкі, дзьве складачкі вэртыкальна, згуляем зь целам у мячык мы, а потым пойдзем у спальню. У спальні саліднай, як цешча, на ложку салідным, як цесьць, буду целу чытаць вершы сама меней разоў шэсьць.
|
|