Марыя, дай, цела Ўладзімера
ня можа цярпець бясконца.
Расея пад Ленінам прыціхла, як вымерла,
асьлепшы ад бальшавіцкага сонца.
У грамадзянаў у штанах аблокі,
у кішэнях тырчаць чырвоныя кніжачкі,
расстралялі Міколку-цара і лёкаяў,
а страх яшчэ большы смокча пад лыжачкай.
Параплавы Саветаў заходзяць у гавані
краін Антанты зь візітам ветлівым,
у фаворы НЭП, як чаромха ў травені,
але цела сумуе ў касьцюме вэльвэтавым.
Беларус Аляхновіч па памяці крэмзае,
як жыў ён у кіпцюрох ГПУ,
ірванымі ранамі і парэзамі
цела расьпісана, як гросбух.
Цела Ўладзімера ад Каўказу да Мурмана
выпрасталася над трупамі галодных Паволжа.
У Менску чэкісты чысьцяць і ў Мураме,
каб забясьпечыць Маскву збожжам.
Вось цела Маякоўскага, паэта партыі,
і целы беспартыйныя на лягерных нарах.
Рвдкі
лесьвіцай
чаго
вартыя,
калі прыступкі вядуць у бестыярый?
Цела хоча пяшчоты, Марыя,
вялікае цела хоча асабліва,
пасьля мяне зьнішчаць беларуса Мрыя,
мільёны пройдуць праз чырвонае мліва.
Ясеніну пісаў я, што памерці проста,
а жыць застацца з кляпам у зубах
паэту немагчыма, і таму так востра
карціць адправіцца ў невядомы шлях.
«Прыйду», – сказала ты, і я паверыў.
Чакаў гадзіну, і дзьве, і тры,
я нават расчыніў камунальныя дзьверы,
як дантыст пацыентам расчыняе ірты.
У газьніцы згаралі і кнот, і вадкасьць,
у лямпе Ўльянава расплавіўся вальфрам.
Суседка за сьцяною пляскала ў ладкі,
і доўга рагатаў дворнік Варлам.
Што ж, Марыя, цела змаглося,
цела больш ня можа цярпець зьдзек.
У гэтым балючым людзкім шматгалосьсі
выпала ЯМУ напароцца на стэк.
|
|
