Гляджу, як сытая бездапаможна, кладзецца спаць людзкая грамада, цалкам уся і паасобку кожны пад гукі клазэтныя, дзе капае вада. Заўтра ранак мухаморава-росны будзе адсьвечваць на сьценах і дратах. Прачнецца чалавечак зь мінай поснай, блытаючыся ножкамі ва ўласных штанах. Закруціцца векшай у клопаце абрыдлым, і давай прытопваць пад розныя дудкі, слухаючы блеф кабінетнай дылды, дзелячы жыцьцё на шэрыя суткі. А ранак разьліецца ў дзень галубіны, у шэпт лістоў і мурашыны бег, у слодыч ранетную і пыл руінаў, вераб’ём шыбаючы з-пад родных стрэх.
|
|