Я ня сокал зоркавокі, Не арол адважны, Што так думна за аблокі Ўзносіцца зь іх кажны. Нават я не салавейка, Што пяе так слаўна, А я толькі верабейка, Ўзрошчаны пад Гайнай. Як ён, край шаную родны, Не ляту ў чужыя, I зь зімой б’юся халоднай, Хоць-та сэрца ные. Як ён, сеў бы дзе на плоце І песьні чырыкаў, Людцаў родных бы ахвоціў, К лепшай славе клікаў. Як ён сад – я хатку, поле Люблю, хоць ня маю, Зь верабейкавай і доля Мая роўна, знаю. Верабейку стужа з мора Або ястраб схваце, Мяне ж зломе маё гора, Ў зямлю кіне спаці. Над магілаю крыж з хаткай Паставяць мне людзі, Верабейкава ж дзіцятка Нада мной пець будзе. I мне будзе смуткаў меней, Лежачы ў заперці... За жыцьця – сьлёзы, цярпеньне, А песьні па сьмерці.
[1905–1907]
|
|