Я пяю. Гавяду маіх вершаў
пасьвяць пастухі літаратуры,
сонца ім пячэ старыя плешы
рабаціньне сеючы па скуры.
Я іду. Імчаць па аўтабане
мудрыя машыны без шафёраў,
а тубыльцы па сваім экране
сочаць за работай сьветлафораў.
Я маўчу. Гумовая пакрышка
расьцьвітае кветкамі агрэсту
з дрэва ўпала мне на голаў шышка
утварыўшы акцыю пратэсту.
Я пішу. Працэс пісаньня словаў
не падобны на чытаньне іх жа;
Гэта, скажам, як бы сотні лёваў,
альбо пецяў, скажам, альбо грышаў
сталі есьці разам памідоры.
Зрэшты, я ня ведаю, навошта,
а вядома мне, што носіць пошта
прэсу, дзе ня пішуць пра мяне.
|
|
