Мая Жанчына
ўсьміхаецца мне,
катуючы маё сэрца,
а сьлёзы й просьбы мае
яе злуюць,
а вачыма яна пасьміхаецца,
а рукамі гэткімі зграбнымі,
смуглявымі, далікатнымі й гатовымі
да пацалункаў – рукамі гэтымі
яна заціскае мой прагны да крыку рот.
Мая Жанчына – сымболь і паходня,
І дух, разьліты скрозь у сьвятле і ў цемры,
які вядзе мяне па жыцьці.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Паспрабуй
адабраць
у мяне
Жанчыну.
|
|
