Дзесьці ходзяць твае ножачкі,
аб асфальт абцасік стукае,
на травы зялёнай ножычкі
ты іртом маленькім хукаеш.
У касе тваёй істужачка –
белы колер і чырвоненькі,
і сама ты быццам ружачка,
а ў руцэ тваёй балёнікі.
I бяжыш ты за прысадамі,
каля дзедаўскага хутара,
між Вялікднем і Калядамі,
як па сэрцы маім сутарга.
|
|
