Zjaviłasia, i čuju sił krynicu,
I dumy niezvyčajnyja maje, –
To bol žyćcia, to lohkaść śmierci śnicca,
I serca nieznajomaje piaje.
Jana ž krasoj varožyć, čaraŭnica:
Jak hady, visnuć kosy z pleč jaje,
A vočy z-pad paviek – z-za chmar zarnica,
I tajnaść składak vopratki zavie.
Atručan chmielnym soładam kachańnia,
Na kłič tajomny jdu biez dum, pytańniaŭ
Vitaci śvietłavokuju Łauru.
A z vusnaŭ ščyrych rviecca ŭžo sanet
Hučny, niby vichor svavolny ŭ buru,
I radasny, by ŭlubleny paet.
1921
|
|
