Жудка стогнупь рэкі,
Ўзбураны вясною;
Плачуць мае песьні,
Галосяць са мною.
Не стагніце, воды
Паводкі бурлівай,
Кіньце плакаць, песьні,
Горка, нешчасьліва.
Хто ўстрымаў паводак
Разгульнае мора?
Хто заглуша песьні,
Як іх вызьве гора?
Вялікае ж гора
Часам людзей муча,
Наўча ненавідзець
І плакаць навуча.
Як дубок, з карыцы
Пастухом абдзёрты,
Як той салавейка,
У клетку запёрты, –
Так я прападаю,
Ня маючы долі,
Як дуб, усыхаю,
Плачучы ў няволі.
Не дало жыцьцё мне
Ні поля, ні хаткі,
Па чужых кутах век
Сіл гублю астаткі.
Там, гэт, за гарамі,
Дзе памчыцца вока,
Сьвет гучны, вялікі
Сьцелецца шырока.
Сокалам бы вольным
Паляцеў ў сьвет гэты,
Дый мне крыльлі ўцяты!..
Доля, дзе ты, дзе ты?
Так бы весяліўся,
Пеў аб шчасьці песьні,
Як той верабейка
Ў садзе на чарэшні.
Гулка стогнуць рэкі,
Ўзбураны вясною;
Плачуць мае песьні,
Галосяць са мною.
[1905–1907]
|
|
