Занесены па плечы сьнегам і сьпісанымі аркушамі, з пустой душой празорцы, сэрцам, адкрытым для казані, і позіркам цэглы, гартаеш пакамечаны вучнёўскі сшытак, што зьмяшчае мудрасьць стагоддзяў... За вакном праходзяць людзі з курынымі тварамі, з арлінымі кіпцюрамі, з гузікамі заміж вачэй. Чытаеш на іх транспарантах: самота заўсёды апошняя.
|
|