Гэтых вочак ясны сьвет,
Постаць і аблічча –
Ах, зрабілі, што нясьлед:
Мучаць, вабяць, клічуць.
Як русалка, ўся яна
Пераменна, квола:
Вось зіяе, як вясна,
Раптам – невясёла.
Часам гутарку зачне
Ці пяе нясьпехам,
Потым гляне на мяне
І абдорыць сьмехам.
Яе ж погляд, яе сьмех...
Дзе ад іх мне дзецца?
Любіць сэрца... як на грэх,
Птушкай б'ецца ў клетцы.
Чую, кажа: не блажы,
Пакінь, міла, кпіны,
Калі любіш, дык скажы,
А не муч хлапчыны.
1922
|
|
