Jak pajdu ja, pajdu pa zahonach,
Pa mazolnym aratych śladu,
Pa łuhach i pa borach zialonych,
I pa siołach ubohich pajdu.
Na žalejcy svajoj, na hudłivaj
Tam ja pieśni pačnu raśpiavać;
Prysłuchajsia, ščaśłiŭ, nieščaśłivy,
Dumki lepšy chaču vyzyvać!
Ja dla nivy pahudku zajhraju,
Kab radziła sparniej dabrynu,
Kab – baronku staŭlaj k žytcu z kraju –
I ŭtrymała žytco baranu.
Ja hrudziami prylnu k sienažatcy,
Małić stanu davać bolš sianca,
Viečna ŭ kvietkach kab joj krasavacca,
Kvietki ščaściem ćviłi b dla kasca.
Puščy huknu, kab hordaj, skupoju
Nie była, droŭ davała ludziam,
Pamahła vajavać im ź zimoju;
Šumaŭ boru padsłuchaju sam.
A pryjdu k svajmu ŭ viosačku ludu,
Pačnu z chatki da chatki chadzić,
Žaleć serca, dušy tam nia budu,
Budu pieć, budu jhrać i budzić.
[1905–1907]
|
|
