Сьняцца сьлёзы, сэрца ные,
Пяюць ветры дзіка;
Рвуцца сілы маладыя
Да працы вялікай.
Рвуцца, як той сокал з клеткі,
Людзьмі закаваны.
Рвуцца, хоць лёс чорны гэткі
На душы тнець раны.
Рвуцца к бітвам зь непагодай,
Зь няволяй, зь нядоляй,
Туды рвуцца, дзе заўсёды
Сьлёз і гора болей.
Без упыньня рвуцца сілы,
А вецер шумлівы,
Як падземны, як з магілы,
Вые ўсім надзіва:
«Эх, дарэмна гэтак рвешся
З маладой душою!
Аб няпраўду разаб’ешся
З сваёй барацьбою.
I так зробішся, як кажны, –
Будзеш спаці ў ковах,
Будзеш дужы і адважны,
Дый толькі на словах!»
[1905–1907]
|
|
