У Менску вільготна і цёпла, ў смузе патанаюць агні. Ўсё гэта фігня, безумоўна, галоўнае – ты пазвані. Іду праз натоўп, бы праз мора, – бясконцыя хвалі галоў. Са мной маё сьмешнае гора – нагоды няма для размоў. На ходніку мокрае лісьце, у лужыне пачак, як буй. Хоць гэта, напэўна, ня выйсьце, усё ж такі – тэлефануй. Калі ж зазьвініць у кішэні, здалёк, як праз метры вады... Бы Фаўст аддам за імгненьне душу – толькі будзь гэта ты!
Лістапад, 2004.
|
|