Ня то, каб гэты раз быў першы,
і ўсё ж я жыў у чароўным сьне –
як засяроджана яна чытала вершы!
А толькі перагортвала мяне...
Увесь мой сьвет, і ўнутраны, і зьнешні,
яна кранула. Ўжо наўрад хто так кране...
Яна мае дэкламавала вершы!
Пры гэтым не зважала на мяне...
На ўсё адмераны і час, і межы.
Я гэта ведаў, ды баяўся, што міне...
Ах, як яна мае любіла вершы!
I толькі шкода, што кахала не мяне.
|
|
