Я, як мог, марнаваў час, з сілаў усіх спакушаў лёс, што ў бакі паразводзіў нас, што сьцяной паміж намі рос. Час, як мог, мяне шкадаваў, лёс, як Бог, мяне бараніў. Час на роздум сябе даваў, лёс ня блытаў, і не маніў. А я мроіў у дзіўным сьне, дзе няўладныя лёс і час, там, дзе Вы жывяце для мяне, там, дзе я існую для Вас.
|
|