Я відзеў душы сільныя,
Якім віхры ўсьміхаліся
I пелі песьні дзіўныя,
Каб выйшлі і змагаліся;
Змагаліся зь няпраўдаю,
Змагаліся з кайданамі,
З кайданамі пякельнымі,
Зь людскіх касьцей каванымі.
I выйшлі людзі сільныя
На бітву на крывавую,
Дый сьмерцяю акрыліся,
Хоць несьмяротнай славаю.
I толькі плакаць хочацца
Над гэтымі ахвярамі,
Над гэтым краем змучаным,
Над гэтымі цяжарамі.
I толькі плакаць хочацца,
Прад цэлым сьветам жаліцца,
Што так зямелька родная
З ног ад нядолі валіцца!
[1905–1907]
|
|
