Зыходзіцца ў кропку праз шкло
персьпектыва дарогі,
зьнікаюць у змроку агеньчыкі рэдкіх машын,
мы рушым наперад – туды, дзе лясы і разлогі,
і дрэмлем да часу пад ціхую музыку шын.
У кішэнях заплечнікаў лісьце з мінулага году –
паштоўкі ад Глублі і Глубелькі родных сясьцёр.
Праз справы і тлум мы счакалі нарэшце нагоду
ізноў дакрануцца да сэрца Блакітных азёр.
А ветрык цішэе і ноч нам кладзецца на плечы,
і сьцежка у цемры ўпарта вядзе да агню,
і словы няшчырыя, штучныя тут недарэчы
і цішыць адвечны спакой мітусьню.
Ды зноўку шляхамі знаёмымі
вусьцішна пройдзем
у вэлюме белых і мяккіх, як сьнег, туманоў
усё, што так даўна шукалі,
напэўна, мы знойдзем,
што стане сюжэтам
для нашых трызьненьняў і сноў.
|
|
