У трыццаць год шукаў я шлях да Храму,
Ў жыцьцёвым лабірыньце заблукаў,
І нідзе ня мог знайсьці я выйсьця,
І йшоў да Бога, йшоў ў ягоны Храм.
Ў касьцёл зайшоўшы, ля дзьвярэй я
ўкленчваў:
«Даруй мне, Божа, ўсе мае грахі.
Бывае момант – сам сабе пярэчу,
Сумленьне й здрада – роўныя вагі...»
|
|
