Заліло малінавым сьвятлом
Сонца вечаровае палеткі,
І становіцца Сусьвету дном
Аблічча мае роднае зямелькі.
Адыходзіць дзённа мітусьня
На спачын – за рэкі, лясы, горы –
Адступае марнасьць ўся быцьця,
Хваляй наплывае Вечнасьць-мора...
Паплыву-памкнуся я па ім
Ў ірэальны сьвет сваіх ўяўленьняў,
Свацьця-ноч разбудзіць успамін
Пра мае юнацкія памкненьні...
|
|
