У лесе, полі – усюды
грае восень на дуды
гэтым птушкам, што ўдаль адлятаюць,
ў садзе астрам пушыстым,
дрэвам залаталістым,
майму сэрцу задумана грае.
А пад гэтыя дуды
лісьце кружыцца блудна
каляроваю зводнай мяцельлю...
Ў полі ж спозьненым раньнем
сваё зрэб’е туманы
й павуценьня палотнішчы сьцеляць.
Недзе граюць так дуды
гэтым дзеравам цудным,
што як з дзён прамінулых князёўны, –
у красе аксамітаў,
ў пунсе, золатам шытым,
ля руінаў блукаюць у поўнач.
Граюць, граюць так чула
аб вясьне, што мінула,
аб жыцьці, што, як жар, дагарае,
што, як сон, неспакметна
адыходзіць у вечнасьць,
і аб тым, што цьвіце, не мінае.
1942
|
|
