Бы у жнівень сухі, смага мучыць мяне, ўжо няма братніх сэрцаў-крыніцаў. Нават рыцар сьвяты наш на белым кане ў маёй хаце ня сьмее спыніцца... Нельга з вамі дзяліць сяньня сэрца адно – перастала бы біць, нежывое. А бяз вас, без братоў, мэты мне не відно і ня бачу шляхоў прад сабою. Дарма рукі свае працягаю з тугой і чакаю трывожнымі днямі – ўжо ня скажа ніхто: «Мы, пясьнярка, з табой, не сумуй над сабой і над намі». Стыне сэрца ў грудзёх, думы ймкнуць да людзей, дні ўміраюць бяз чынаў, бяз словаў, што хацелі трымаць мужнай верай ў бядзе, грэць у сьцюжу, як поўдзень ліпнёвы.
1947
|
|