Крывёй напоўніліся поймы рэк, бурліць адчаем сьлёз людскіх разводзьдзе. Гляджу на сьвет. Я – лагернік, я – зэк, засуджаны на мукаў чвэрцьстагодзьдзя. Мяне драты, сабакі сьцерагуць, дзікіх надзораў зграя нада мною, і лоб штодня мой на прыцэл бяруць навучаныя забіваць канвоі. Мне ўсё ўзялі, разбурылі сям’ю, кіркой прабілі лёс мой чалавечы, ланцуг накінулі на шыю салаўю і між сабою падзялілі рэчы. Натоўп дзяўчат, жанчын, яшчэ жывых, йдзем зьледзянелай тундры каляінай, папраз сьнягі, мароз сьцінае дых, мароз шукае песьні салаўінай. Канвой яе шукае і надзор, я йду пургой, завеяная сьнегам, гляджу ваўком ўсёй дзікасьці ў дакор, не, маю душу прашманаць ім нельга! На вуснах песьня, мой апошні дых, цяплом з-пад сэрца словы саграваю, жывая я яшчэ сярод жывых, ў душы маёй і Беларусь жывая!
1950–1956
|
|