О Беларусь, мой край стары і слаўны, мой горды лёт, мой сэрца кожны стук, я волі не вымольвала ў тыранаў, дачка Твая, я са змагань і мук. І допыты, і вязьніца глухая, гдзе дотык смерці і халодны пот, і долі лёд і тундра ледзяная, клыкі сабак і боль, і штык, і дрот... Даруй жа тым, што мову прадавалі, аб Тваёй волі не хацелі чуць, што за Цябе мячоў не падымалі... Даруй жа тым, даруй і не забудзь!
1956–1960
|
|