Не пазнаю цябе, мой Краю,
нявечыць людскасьць лад чужы,
і прадзедаў зямля чужая,
і толькі нашыя крыжы.
І толькі нашыя магілы,
старыя ў полі курганы –
няўжо й мінуласьць нашу скрылі
пад тоўстым насыпам яны?
Чужым нам ў сэрцы цэляць словам,
каб насьмерць роднае забіць,
лучынай гасьне наша мова,
чужая – лагерам гучыць.
Ад сухавеяў, што з усходу,
плытчэе Нёман ў берагах,
душа малее у народу,
мрэ песьня, як падбіты птах.
Ў няволі крыльляў не разгорне
ні птах, ні песьня, ні душа.
На'т белы дзень здаецца чорным,
хоць быў жа сонечны сьпярша.
Чужы палон, прыгон адвечны
махлярствам душы гне і злом,
ніжэй ўсё нам згінаюць плечы
нябачным нейкім бізуном.
Стаяць над намі ўсе чужыя
ды сьцёбаюць да працы нас,
як быццам страшнага Батыя
вярнуўся незабыты час...
1956–1960
|
|
