Зеляняць беларускія нашы дубы, уцалелыя з тысячы ранаў. Запыняюць аблокі густыя чубы, іх равесьнікі сьпяць на курганах. Як яны, я умела у буру стаяць, як яны, галавы не сагнула, і ніколі, ніколі сякера мая іхных стройных камлёў не кранула. Адыходзіць пара мне, ім трэба стаяць, сілу мець у ствалах беззаганных і ліствою шумець ды зь вятрамі пяяць аб тых продках, што сьпяць на курганах.
|
|