 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
З калматай грывы космамі густымі,
напружаны, ў вачах схаваўшы гнеў,
хадзіў па клетцы горды сын пустыні –
зыманы леў.
Сто кратаў лёгка крок яго спынялі,
нязломнасьць сталі ён даўно спазнаў,
і лапа падымалася і ападала
цяжкою сілай на жалезны сплаў.
У снах свабоду бачыў і яскіню,
драпежнай львіцы сьмерцяносны скок,
прастор вачам, прыліў магутнай сілы,
распалены пад лапамі пясок.
І роў пранік глухое навакольле –
ўспамін далёкіх, афрыканскіх гор,
і скрып зубоў у ворага на горле,
і прагу волі нёс ён у прастор.
Сьвіст бізуна расьсёк агнём ўспаміны,
боль завастрыў ў нявольным сэрцы злосьць:
супроць яго ў кароткіх перапынах
йшоў пан яго – ў руках бізун і косьць.
Крыклівай грозьбай, ласкавым абманам
і таннай косткаю спыніў ён люты гнеў
і волі крык, і сьціх дрэсіраваны,
забыўшы сілу продкаў сваіх, леў.
Мучыцеля пакінуўшы жывога,
на костцы зубы прагныя зацяў,
а ў гэты час ў пустыні яго срогай
гіены не сьціхалі ад выцьця...
Такі закон і бег жыцьця нязьменны –
калі змаўкаюць, адышоўшы, львы,
зь пячэр выходзяць прагныя гіены
і вокал падлам цешацца яны.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
