Гнаны холадам, гнаны ветрам,
шляхам тундры, у ноч пустым,
прабіраецца пяцьдзесят чацьверты
за наёжаныя драты.
У каго надзея жывая,
хто застыў, але не на сьмерць,
няхай верыць, няхай чакае,
няхай выйдзе яго сустрэць.
Толькі чаркі нашы пустыя,
мы забыліся смак віна.
Ну, а сьлёзы? – Нават і тыя
ужо выпітыя да дна.
Крочыць прывід, увесь зь цярпеньня,
пад канвоем гады прайшлі.
А другія такія цені
ў гэту ноч устаюць зь зямлі.
Сорак першы, другі, сорак трэці,
пяты, шосты, пяцьдзесят другі –
дань для тундры, шахтаў, для сьмерці
жывых душ. За чые даўгі?
О, калі ж ты прыйдзеш, жаданы,
залаты і шляхотны век,
каб галінкай сьвятое пальмы
чалавека вітаў чалавек?!
Дык сьмялей, браце, супраць ветру
яшчэ доўга трэба стаяць,
прыйдзе к нам пяцьдзесят чацьверты,
выйдзем, выйдзем яго спаткаць.
Хай убачыць, няхай пачуе
голас ценяў, учора нямых.
А не – схопімся зь ім уручную
за жыцьцё для усіх жывых!
|
|
