Пашкадуй мужыка-бедака, Ты, што вечна адзеты і сыт, Пашкадуй – не адсохне рука, Бо яму сьвет да шчасьця закрыт. Як асеньняя ноч, як туман, Цёмны сам, цёмна ў хатцы крывой; На плячох абарваны лахман, Ногі ўкручаны цьвёрдай лазой. Холад, голад, хваробы цярпіць Ён за кроў і за працу сваю. Прыйдзе ў хату – ў парозе стаіць, За сталом яго мейсца – з краю. І ласкавых ён слоўцаў нідзе Не пачуе, ня кінуць яму; Не ўспаможа ніхто у бядзе, Ня дасьць хлеба і дроў на зіму. Пашкадуй жа ты, брат, мужыка, Каб было яму жыць весялей! Пашкадуй – не адсохне рука, Пашкадуй, не чакай, а хутчэй! Пашкадуй, бо зь яго цемнаты Кожны рад карыстаць заўсяды. Пашкадуй ты яго, сіраты, – Бо на сьвет многа прыйдзе бяды. Бо за крыўду сваю адамсьціць, Сьвіньням будзе крыві не пабраць! – Адамсьціць, аж зямля задрыжыць, Аж віхры зашумяць, загудзяць.
[Да 7(20).IV.1906]
|
|