Перастань, не труці мяне ядам
сваіх словаў, ад іх не памру.
Захачу – і пасыплюцца градам
твае сьлёзы на бель маіх рук.
Не зьбірайся пісаць мадрыгалы,
і ў магіле патраплю я жыць.
Трэба тысячу кобравых джалаў,
каб біцьцё майго сэрца спыніць.
Больш цяпла, чымсьці яду у зьмея,
ў маім сэрцы, што вораг ня змог,
абагрэць нават гада умею
ласкай слоў на пяшчотных грудзёх.
Зьверу лютаму гледзячы ў вочы,
я прамоўлю спакойна – жыві,
ўсё ж да сьмерці ты піць не захочаш
беларускай, нявіннай крыві.
Я ня раз ужо выпіла брагу
у баі на жыцьцё і на сьмерць,
мне шкада твае, вораг, адвагі,
піць я ўмею, але й не п’янець.
I таму не паі мяне ядам,
іншым дай сваю ліру і сьпеў,
дзе ты бачыў, каб ястраб ды радам
зь неспакойнай арліцай прысеў?
|
|
