Грозна шалее пурга над зямлёю,
сьнег падымае, ірве,
ломіць штыкі адзічэлым канвоям,
над мёрзлаю тундрай раве.
Б’е ў вочы лядзяным рассыпчатым макам,
жменямі кідае ў твар.
Корчацца на’т ля канвояў сабакі,
адзін не дрыжыць – паднявольны бунтар.
Буру вітае, як помач ў магіле,
віхрам насустрач бясстрашна ідзе.
«Бі іх за тое, што нас яны білі!
Муч іх за тое, што мучаць штодзень!»
Віхар паўночны, што грозіць, ня плача,
адзіны мой дружа ў нявольным жыцьці,
каб гора ня ведаць, каб зьдзеку ня бачыць,
ты з твару зямлі іх навекі зьмяці!
|
|
